# نَه_به_رقص_سیاسی!
الهام آمرکاشی
در روزها و هفته‌های گذشته، با رخدادهای پی‌درپی که در جامعه اتفاق افتاد و بروز و ظهورِ بسیاری از افتخاراتِ منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای که کشور ازآنِ خود کرد، سهمِ فضای مجازی نیز در این رویدادها، تا حد قابل بیانی گسترده بود و همچنان در پیشتازی در این مسیر قراردارد؛ به طوری که می‌توان به‌عینه از فضای مجازی و شبکه‌های متعدد در این میان، به‌عنوانِ یکی از اقلامِ پُرمصرفِ “سبد فرهنگی خانواده ایرانی”، یاد کرد.
سبدی که این روزها با عناوین متعدد، اخبار متفاوت، گفتمان‌های متناوب، پیش‌بینی‌های چندسویه، تحلیل‌های چندوجهی و… در حال بسط و گسترش است و گسیلِ اطلاعات و اخباری را شاهدیم که اگر کمی اهلِ مطالعه و مرورِ اخبارِ صحیحِ سیاسی- جامعه‌شناسی باشیم، به سادگی می‌توان به مرز باریکِ کژبودن بسیاری از مطالب در این راستا آگاه شد.
اما الزامِ آنچه در درجۀ ابتدایی برای یکایک افراد این جامعه، درخور و شایسته است: سکوتِ حاویِ تعقلی است که درنگاه اولیۀ هرخبر و یا پیامدی، ابتدا به کُنهِ ماجرا وقوف حاصل شود و سپس منتج به موشکافی و تحلیل‌های عامیانه گردد که قطع‌به‌یقین، تحلیل‌های عامیانه در درازمدت، می‌تواند در کنار تحلیل‌های عامدانه، ضربۀ مهلکی به روندِ عمیقِ واقع‌بینی در جامعه وارد کند!
با مطالعۀ بخش کوچکی از تاریخ گذشته، می‌توان به این نکته واقف شد که مردم تا چه حد در سرنوشت یک جامعه تأثیرگذار بوده‌اند و می‌توانند با درک و فهمی متناسب با شرایط اجتماع، به برآوردهای عمیق و مطلوب دست پیداکنند و کم نیستند افرادی در جرگۀ معاندان که همیشه در تک‌تازی‌های خبری که به‌طورغلط، دست‌به‌دست می شود، از جهلِ مردمی که به ماوَقعِ آنچه رخ داده و به‌طورِ صددرصدی آگاهی ندارند، استفاده می‌کنند و شایعه‌های طویل‌المدتی را رقم می‌زنند که یک اطلاع غلطِ عامیانه را عامدانه بازنشر می‌دهند.
بانگرش به کثیرقابل توجهی از مقالات جامعه‌شناسی دراین باب: “ازنظر اخلاقی که پایه‌های استوار هنجارهای اجتماعی را در یک جامعه، معتقد به اخلاق، بنا می‌کند؛ “سکوت” یکی از نزدیک‌ترین راه‌های تکمیل اندیشه است. برای ورود به این مبحث به دلیل گستردگی آن، یکی از راه‌های ممکن‌الوصول، نگاهی تفسیری(هرمونتیک) و معنا‌شناسانه به مقولۀ سکوت است و در این راستا به‌عنوان مثال: مکتب کنش متقابل نمادینِ هربرت بلومر که معتقد است: انسان با آن قوۀ ذاتی که در درونش دارد در برابر کلیه عوامل به تفسیر می‌نشیند و این مشورت با خویشتنِ خویش، مبنای کنش قرار می‌گیرد؛ تا حد زیادی به این مقوله کمک می‌کند”.
بی‌شک آنچه جامعۀ حاضر در فضای کنونی به آن نیازمند است: سکوتِ عاقلانۀ توأم با بینش و تحقیق است تا بتوان مسیرِ کپی‌پِیست‌های فضای مجازی را به درکِ حقیقی مسائل در جامعه هدایت کرد و اجازۀ ورود به افرادی که در مقاطع حساسِ تاریخی، به رقص‌های سیاسی برای رسیدن به خواسته‌ها و خاستگاه خود، می پردازند را نداد و از یاد نباید بُرد: با تمام دگرگونی‌هایی که بر اثر عصر تکنولوژی به‌وجود آمده؛ تعریف خانواده، جامعه و عِرق‌ملی، چون گذشته به‌قوت خود باقی است و آرامشی که در دنیای حاضر کمتر یافت می‌شود را می‌توان با سکوت و ژرف‌اندیشی، مطالعه و تعمق، همراهی و وطن‌خواهی، رو به ازدیاد و تکثر هدایت کرد که دیالوگِ ماندگار سریالِ امام علی را کمتر فردی می‌تواند فراموش کند؛ معاویه: قوی‌تر از ذوالفقارعلی سراغ داری؟ عمروعاص: آری، جهل مردم!
elhamamerkashi@ymail.com
